Rozdział pierwszy

Odgłos przekręcanego w zamku klucza wyrwał mnie z apatii, w jakiej tkwiłam od pewnego czasu. Adam otworzył drzwi a ja zgrabnie prześlizgnęłam się do pomieszczenia. Znajdowałam się na poddaszu jednej z lubelskich kamienic. Mieszkanie, do którego akurat weszłam, okazało się bardzo małe, ale ciepłe kolory, które dominowały na ścianach oraz stare, aczkolwiek odrestaurowane meble, sprawiały wrażenie, że moje cztery kąty były całkiem przytulnym miejscem. W powietrzu jednak unosił się nieprzyjemny zapach niewietrzonego mieszkania świadczący o tym, że od dawna nikt tu nie zaglądał.

Rzuciłam swoją torebkę na mały kuchenny stół i zaczęłam przeszukiwać poszczególne szafki w celu znalezienia szklanki. Kiedy już ją zdobyłam i zaczęłam nalewać do niej wody zobaczyłam, że mój towarzysz rozgląda się badawczym wzrokiem po moim domu.

–  No cóż, apartament to nie jest – powiedziałam, widząc jak wzrok mężczyzny powoli przesuwa się po każdym elemencie wystroju.

– Spodziewałem się tego – Adam delikatnie się uśmiechnął w moim kierunku. Odwzajemniłam uśmiech i zaczęłam szukać w swojej torebce tabletek przepisanych mi przez lekarza, by chwilę później móc ten specyfik wrzucić do szklanki. Przez chwilę przyglądałam się jak tabletka rozpuszcza się w wodzie, jednak gdy ujrzałam, że mój towarzysz zmierza ku mnie z czymś w ręku odstawiłam szklankę na stół a w dłonie wzięłam ramkę ze zdjęciem podaną przez mężczyznę. Fotografia przedstawiała dwie osoby. Jedną z nich była szczupła, młoda kobieta o długich, blond włosach i niebieskich oczach. Drugą zaś mężczyzna, który w przeciwieństwie do swojej towarzyszki charakteryzował się ciemną karnacją. Jego twarz zdobił kilkudniowy zarost, a brązowe oczy wydawały się być radosne.

– Może to jest ten Robert, którego imię przypomniałaś sobie w szpitalu? – Adam wskazał na mężczyznę stojącego obok mnie na zdjęciu. Wzruszyłam ramionami.

– Być może. Na pewno nie jest to nikt ważny, skoro nie odwiedził mnie, gdy byłam w ciężkim stanie.

– Jednak to jego imię przypomniałaś sobie jako pierwsze.

Taka była prawda. Kiedy obudziłam się po wypadku i poznałam Adama, jedyną osobę, która przejęła się moim stanem, początkowo zamiast nazywać go jego własnym imieniem, przykleiłam do niego łatkę „Robert”. Od tamtej pory mężczyzna starał się rozgryźć zagadkę, kim był ów człowiek i co dla mnie znaczył. Sprawę utrudniał fakt, że po wypadku straciłam pamięć. Lekarze postawili mi od razu diagnozę – amnezja dysocjacyjna. W ten sposób tłumaczyli fakt, że nie pamiętam nic z ostatnich kilku lat swojego życia. Specjaliści nie mogąc doszukać się podłoża mojej niepamięci w lekkim urazie głowy jakiego doznałam podczas wypadku, stwierdzili, że wszystkie struktury odpowiedzialne w moim mózgu za pamięć nie zostały naruszone i zasugerowali, że najprawdopodobniej fakt, że nie pamiętam ostatnich wydarzeń został spowodowany przez silny i długotrwały stres. Wypadek był tylko wydarzeniem, które stało się ogniwem zapalnym, doprowadzając do wybuchu bomby, która przysłużyła się wyczyszczeniu mojej najświeższej pamięci. Sama nie byłam przekonana co do ich wersji. Nie mogłam potwierdzić ani zaprzeczyć ich diagnozie – nie pamiętałam wypadku, nie pamiętałam twarzy osoby, która tego wrześniowego wieczoru wyrządziła mi krzywdę, ani nie byłam sobie w stanie przypomnieć, co działo się przed tym wydarzeniem. Dodatkowo specjaliści zarzekali się, że moja pamięć powróci w ciągu kilku dni. Tak się do tej pory nie stało. Gdyby tego było mało, cierpiałam na uporczywie silne bóle głowy, które medycznie również były niewytłumaczalne.

Odłożyłam na stół trzymaną przeze mnie ramkę ze zdjęciem i chwyciłam szklankę, w której tabletka od bólu głowy rozpuściła się już całkowicie. Delikatnie potrząsnęłam naczyniem, by osad powstały z pastylki nie został na dnie i wypiłam całą zawartość. Smak może i nie był zachwycający, jednak ważniejsze było to, że specyfik pomagał.

– Nie za często bierzesz leki? – Na słowa mojego towarzysza przewróciłam tylko oczami. Adam był dobrym człowiekiem, jednak jego przesadna troska, jaką darzył mnie od czasu wypadku, nieraz napinała moją cierpliwość do granic możliwości.

– Jestem już dużą dziewczynką i potrafię o siebie zadbać. – Odstawiłam pustą szklankę do zlewu i usiadłam na jednym z krzeseł, znajdujących się przy stole. To samo uczynił Adam i teraz siedzieliśmy naprzeciwko siebie.

– Od czego zamierzasz zacząć swój powrót do normalnego życia? – Wzruszyłam ramionami.

– Chciałabym czymś zapełnić swoją dziurę w życiorysie. Nie wiem jednak od czego zacząć. Straciłam telefon w którym miałam wszystkie kontakty. Moja własna matka nie chciała mnie nawet odwiedzić w szpitalu. Rozumiem, że żywi do mnie urazę, ale miałam nadzieję, że chociaż trochę jej na mnie zależy… Że zależy komukolwiek… – urwałam, wpatrując się w swoje splecione dłonie spoczywające na stole. Dużym ciosem dla mnie było to, że poza Adamem nikt inny nie pojawił się, by odwiedzić mnie w szpitalu

– Jestem pewien, że nie mogła. Może wypadło jej coś bardzo istotnego. Sama czuła się nie najlepiej, kiedy dzwoniłem do niej z twojego polecenia.

– Coś jeszcze ci wówczas powiedziała? – Spytałam, mając jednocześnie nadzieję, że dowiem się czegokolwiek o swojej matce. Nie miałam z nią kontaktu niemalże od dzieciństwa. Nie pamiętałam też, by nasze relacje uległy poprawie.

– Nie, nic. Podziękowała mi tylko, że  zadzwoniłem do niej z informacją – westchnęłam, zaś Adam położył swoją ciepłą dłoń na moich, nadal splecionych i zimnych.

– Coś jest między wami. Jesteście w konflikcie i ty dobrze wiesz, o co w tym wszystkim chodzi. – Pokiwałam twierdząco głową.

– Nie chcę jednak o tym rozmawiać. Przynajmniej nie teraz. – Adam chciał coś jeszcze powiedzieć, jednak chyba zrozumiał moją niechęć do dzielenia się osobistymi zwierzeniami osobie, którą mimo, że bardzo lubiłam, to jednocześnie znałam tak krótko.

– Od kiedy tak właściwie masz lukę w pamięci? – Spytał, zmieniając jednocześnie temat.

– Pamiętam jak zaczynałam studia a potem nic, aż do momentu kiedy otworzyłam oczy w szpitalu – powiedziałam. Pominęłam to, że pierwsze dni mojego pobytu na oddziale pamiętałam jak przez mgłę. Podświadomie obawiałam się, że i te wspomnienia zostaną mi odebrane.

– Już wtedy musiałaś tkwić w dużym stresie, który w konsekwencji wywołał amnezję…

– Przestań już powtarzać te brednie! – wyrwało mi się, jednocześnie przerywając wypowiedź Adama. – Jeśli zamierzasz powielać nic nie znaczące słowa lekarzy, to nie mamy o czym rozmawiać. Nigdy nie słyszałam o przypadku, by ktokolwiek pod wpływem stresu stracił pamięć. Sam zauważ jak niedorzecznie to brzmi – urwałam wpatrując się w zaskoczoną minę Adama. – Możesz powiedzieć mi o co ci do diabła chodzi?

– Wybacz. Nie chciałem cię zdenerwować. Uważam jednak, że specjaliści nie bez powodu postawili ci taką diagnozę.

– Ty też w to wierzysz – prychnęłam, krzyżując ręce na swoich piersiach.

– Bo mają rację – odparł mężczyzna. Chciałam napomknąć mojemu towarzyszowi o jego dużej łatwowierności, ale Adama nie było już w pomieszczeniu. Wrócił po chwili trzymając w ręce notebooka. Postawił go na kuchennym stole i włączył. Patrzyłam na niego zdezorientowana, nie wiedząc co ten mężczyzna zamierza zrobić.

– Potrzebuję twojego hasła – powiedział, odwracając sprzęt w moim kierunku. – Jest szansa na to, że je pamiętasz? – Wzruszyłam ramionami.

Przysunęłam bliżej siebie komputer i spróbowałam wpisać pierwsze hasło, jakie przyszło mi do głowy. Oczywiście okazało się błędne. Moja druga próba również nie przyniosła oczekiwanych rezultatów. W końcu w mojej głowie zaświtała pewna myśl. Wyciągnęłam z torebki kalendarz i zaczęłam przeglądać swoje własne zapiski. Na końcu znalazłam rząd liter i cyfr, które wzajemnie się przeplatały. Spróbowałam wpisać je w odpowiednie okienko i ku mojemu zdziwieniu to zadziałało. 

– Brawo Lenka! – powiedział Adam, po czym spojrzał w mój kalendarz. – Nie sądzisz jednak, że to nieco ryzykowne nosić przy sobie wszystkie hasła i pin do karty kredytowej? – Wzruszyłam ramionami.

– Mojego napastnika interesował jedynie telefon. W sumie może nie opłacało mu się zabierać ze sobą pustego portfela. Dokumenty zawsze noszę oddzielenie, więc pewnie dlatego nie wykorzystał okazji. A jak widzisz, dzięki tej małej karteczce w kalendarzu teraz będę mogła jakoś funkcjonować. Bez tego byłoby trudniej.

Patrząc jak Adam zacięcie szuka czegoś w sieci, pozwoliłam myślom na chwilę oderwać się od rzeczywistości i pobłądzić wokół obecnych wydarzeń. Czułam się bezbronna niczym małe dziecko, które gubi się w obcym dla siebie miejscu, nie mogąc odnaleźć żadnego ze swoich rodziców. Nie mogłam jednak usiąść na środku drogi i się rozpłakać. To z pewnością nie przywołałby dla mnie pomocy, jaką otrzymałoby to zbłąkane, niewinne maleństwo. Ja musiałam wybrać odpowiedni kierunek i w jego stronę podążać. Bez względu na to, czy podjęta decyzja była słuszna, czy też nie.

– Jest. Znalazłem! – Adam bardzo się ożywił i skierował ekran notebooka w moją stronę. – Eugeniusz Sanders. Pewnego dnia wyszedł z domu i słuch po nim zaginął. Dopiero po miesiącu został odnaleziony w mieście oddalonym od jego miejsca zamieszkania o 100 mil. Podawał się za Burta Tate`a i twierdził, że jest lokalnym kucharzem w tej mieścince. Zwrócił na siebie uwagę podczas kłótni z innym mężczyzną. Ściągnął na siebie policję, a jednocześnie nie miał żadnych dokumentów, ani nie pamiętał co robił i gdzie mieszkał przed przybyciem do miasta. Badania nie wykazały żadnych urazów głowy, ani nie potwierdziły, że ten stan został wywołany przez alkohol czy narkotyki. Rodzina powiedziała, że przed zniknięciem Sandersa miał on wiele kłopotów w pracy, nie otrzymał oczekiwanego awansu a przed samym zniknięciem odbył ostrą kłótnię ze swoim synem, który nazwał go nieudacznikiem i wyprowadził się z domu do swoich kolegów. Nadal nie wierzysz w amnezję dysocjacyjną? Ja się cieszę, że masz jej łagodne objawy.

Przysunęłam komputer bliżej siebie, by lepiej przyjrzeć się artykułowi zamieszczonemu na stronie internetowej. Adam zaś widząc, że jestem chwilowo zajęta, ponownie opuścił kuchnię tylko po to, by po chwili oderwać mnie od lektury i zaprosić do pokoju.

Kiedy tylko przekroczyłam próg pomieszczenia, Adam ruchem głowy zachęcił mnie, bym stanęła obok niego.

– Widzisz to? – Spytał, wskazując palcem na jedną z półek, uginającą się pod ciężarem książek.

– Tak – odparłam, widząc, o co mężczyźnie chodziło. Pomiędzy opasłymi tomami była luka. Jednak nie to było najistotniejsze w całej tej sytuacji. Przez moją długą nieobecność na meblach zdążyła zebrać się pokaźna warstwa kurzu, co jednak nie dotyczyło przestrzeni między książkami. Musiało to oznaczać, że podczas mojego pobytu w szpitalu, ktoś coś stąd zabrał.

– Chciałem znaleźć album ze zdjęciami – wyjaśnił Adam. – Myślałem, że jak obejrzysz fotografie to przypomnisz sobie cokolwiek. Natknąłem się jednak na to…

– A może szukając albumu przez przypadek przełożyłeś książkę – spytałam, szukając racjonalnego wytłumaczenia.

– Nie. W każdym razie nie wydaje mi się, by tak było.

Pomiędzy mną a moim przyjacielem zapanowało milczenie. Żadne z nas nie miało pomysłu, jak wytłumaczyć i zrozumieć tą małą i z pozoru banalną sytuację. W końcu ciszę w pomieszczeniu przerwało moje głośne burczenie w brzuchu.

– Jesteś głodna? W szpitalu chyba stwierdzili, że skoro go opuszczasz to nie należy ci się porządny obiad. Jadłaś coś dziś w ogóle? – Pokręciłam przecząco głową. – Tak myślałem. Zaraz coś wykombinuję. – Mężczyzna udał się energicznie do kuchni i podszedł do lodówki. Jednak kiedy ją otworzył, jego mina zrzedła.

– Wygląda na to, że moje jedzenie podczas pobytu w szpitalu zaczęło żyć swoim własnym życiem – powiedziałam zaglądając do lodówki ponad ramieniem Adama. Niewiele myśląc, odszukałam worek na śmieci i zaczęłam wrzucać do niego wszystkie zepsute produkty.

Kiedy udało mi się uprzątnąć lodówkę, Adam zaoferował, że wyniesie śmieci i kupi coś do jedzenia. Od razu przystałam na ten pomysł i gdy tylko drzwi za mężczyzną się zamknęły, niemalże natychmiastowo rzuciłam się na swoją torebkę. Po chwili wyciągnąłem z niej paczkę papierosów i zapalniczkę. Nie zdawałam sobie sprawy z tego, że jestem uzależniona od nikotyny, dopóki podczas jednego ze spacerów po szpitalu nie wyszłam przed budynek. To wtedy doleciał do mnie zapach dymu tytoniowego i męczył mnie na tyle mocno, że gdy po wyjściu ze szpitala Adam udał się do apteki aby zrealizować moje recepty, ja sama, korzystając z chwili nieuwagi mężczyzny, kupiłam w kiosku opakowanie papierosów. Teraz trzymałam małą paczuszkę w dłoni, zastanawiając się, czy aby na pewno chcę się pchać dalej w to świństwo. W efekcie usiadłam na dużym kuchennym parapecie i uchyliłam okno. Pomieszczenie od razu wypełniło się odgłosami niesionymi z ulicy. Wyjrzałam przez okno, z którego widok roztaczał się na Plac Litewski. Przez chwilę śledziłam wzrokiem różnokolorowe plamki przemieszczające się po niewielkim terenie zielonym przylegającym do placu. Z chwili na chwilę jednak ludzi ubywało. I tak z dzisiejszego pochmurnego dnia zrobił się dzień deszczowy. Opad z minuty na minutę przybierał na sile, a ludzie z ulic powoli znikali, chowając się albo do przydrożnych sklepów czy lokali, albo też tłocząc się na niewielkim przystanku autobusowym.

Zdarłam z trzymanej przeze mnie paczki folię zabezpieczającą i wyjęłam papierosa. Przez chwilę bawiłam się nim palcami, po czym go zapaliłam. Od razu uderzył mnie znajomy aromat. Zaciągnęłam się głęboko po raz pierwszy, drugi i trzeci, jednak po chwili zaczęło mi się kręcić w głowie. Najwyraźniej miałam bardzo długą przerwę w paleniu. Mimo to lubiłam kończyć zaczęte czynności i postanowiłam, że wypalę trzymanego przeze mnie papierosa. Kiedy zaciągałam się po raz kolejny, usłyszałam jak drzwi do mojego mieszkania się otwierają.

– Leno, nie masz przypadkiem żadnego parasola w domu? Leje jak… – Adam przerwał gdy wszedł do pomieszczenia i zobaczył co robię. Momentalnie jego pogodna twarz pociemniała, a jego surowy wzrok sprawił, że poczułam się niczym  małe dziecko, które zostało przyłapane na robieniu czegoś nieodpowiedniego. – Do cholery, co ty wyprawiasz?! – Mężczyzna niemalże od razu znalazł się przy mnie, jedną ręką wyciągnął mi papieros z ust, drugą zaś wyrwał mi z dłoni paczkę. Bez słowa podszedł do zlewu, zagasił jeszcze tlącego się peta, zaś nowe papierosy wyjął z paczki, przełamywał po kolei na pół i zalewał wodą. Chciał mieć chyba stuprocentową pewność, że więcej już z nich nie skorzystam.

– Adam, nie rób tego – zaczęłam, gdy w ten sposób pozbył się już zawartości prawie połowy paczki. Moja pewność siebie gdzieś prysła, gdy zobaczyła dziki wyraz na twarzy mężczyzny.

– Nikt w moim towarzystwie nie będzie się truł. Zapamiętaj to sobie raz na zawsze – wycedził przez zęby mężczyzna.

Tak zdenerwowanego jeszcze go nie widziałam. Przerażał mnie.

– Proszę, zostaw to już. Nie będę paliła. – Mój towarzysz zignorował jednak moje słowa i odszedł od zlewu dopiero wtedy, gdy zutylizował zawartość całego opakowania.

– Posłuchaj mnie – powiedział gdy przybliżył się do mnie. Czułam na sobie nieprzyjemny, zimny i wilgotny powiew wiatru, który wpadał do kuchni przez uchylone okno. – Nie lubię osób, które najpierw nie szanują swojego zdrowia a później płaczą z powodu różnych chorób. Nie pozwól na to, bym zmienił o tobie zdanie. – To powiedziawszy odwrócił się i wyszedł trzaskając drzwiami, ponownie zapomniawszy o parasolu. Ja zaś zaczęłam żałować, że tak szybko powierzyłam mu klucze od swojego mieszkania.

Cóż, jak na razie powiewa nudą i zapewne będzie tak do 5-6 rozdziału. Wybaczcie, ale jakoś to wszystko mi się porozwlekało :) Mam nadzieję, że Was tym nie zniechęcę. Zależy mi na tym, aby dobrze przedstawić Wam sytuację w jakiej znalazła się Lena i mam również nadzieję, że może chociaż w małym stopniu mi się to uda. :) Bardzo dziękuję za wszystkie Wasze komentarze pod prologiem. Prawdę powiedziawszy nawet nie spodziewałam się takiej ich liczby oraz tego, że tak bardzo zmotywują mnie one do dalszego pisania. Wybaczcie jeśli mam/będę miała jakieś opóźnienia na waszych blogach. Lalkarz jest efektem ubocznym pisania mojej pracy magisterskiej i jak na razie mam go napisanego dwukrotnie więcej niż tego co napisanego powinnam mieć na seminarium. Zapowiada się również dosyć ciekawa sesja więc do wakacji rozdziały nie będą pojawiały się dosyć często, gdyż nie chciałabym wyczerpać małego zapasu, który sobie stworzyłam. Uczelnia zabiera mi dużo czasu, dlatego nie zawsze mogę od razu odwiedzić Wasze blogi, zapewniam jednak, że zawsze prędzej czy później do Was dotrę :) Mam nadzieję, że kogoś ten rozdział chociaż troszkę zainteresował. Pozdrawiam ciepło :)